Post by cjm on Jun 16, 2021 7:32:26 GMT
My vraag is of die laaste twee reëls rasse implikasies het en of dit meer 'n godsdienstige strekking het waar die wit vel in assosiasie met die lig (meermale genoem in die gedig) veroorsaak dat die digter hom van enige heiligheid (lig) distansieër.
Gedig dateer uit 1967 en digter was 'n Nazi.
RUDOLF HAGELSTANGE. VERTALING IN AFRIKAANS
Rudolf Hagelstange (1912-1984). Vertaling van Duits in Afrikaans. Vert. deur Gunther Pakendorf
By die swart Baptiste
In Charlottesville,
in Virginia, het ek op `n dag
by die swart Baptiste
die vriendelikste Christene sedert jare ontmoet.
By die kerkdeur al staan een my en inwag,
en ek moet `n kaart vir hulle
invul: naam, adres, waar kom ek vandaan? –
en wat nog alles op sulke vorms staan.
Toe neem `n meisie in `n spierwit toga my
na `n sitplek, nie ver
van die (sê nou maar) verhoog nie,
soos `n boog in `n halfsirkel, met daarvóór `n trap;
en daaragter, hoër, soos op `n platform,
drie rye van die koor wat nou pas verskyn,
gevolg deur Reverend Green.
Eers sing die koor en dan die gemeente.
Dan groet die swart Mister Green sy vriende
en spreek `n eenvoudige gebed sonder boek,
net soos die woorde uit sy hart uitvloei.
En hulle luister tesame na die sagte woorde;
hy praat vir elke man en vrou. Hulle sing,
en toe begin die Godsman
met sy prediking.
Hy praat oor die liefde, die goddelike lig
wat deur ons menslike donkerte breek.
Hy praat nie soos `n regverdige sondaars betig nie.
Hy praat soos `n vader met sy kinders sou praat
Hy praat oor die lig van die son en dan
oor kunsmatige lig; hoe ons ma`s olie
in die lamp gegooi het, en hoe die mens eers
gas gevind het, toe elektrisiteit,
tot by neon-ligte – “Maar by my siel” –
roep hy toe uit – “wát die mens ook kan verrig, –
hulle moet nog `n báááie lang pad voltooi
voor hulle uitkom by `n lig
so helder soos die son, en so mooi!”
En hulle knik na mekaar.
En hulle glimlag breed op na hom:
Right, Sir! That`s true!
En toe praat Eerwaarde
oor die innerlike lig
wat tog net
op `n skrefie
uit ons oë skyn,
maar ruimtes, báie ruimtes op aarde
met een enkele straal kan verlig.
En hulle knik na hom
en glimlag salig.
En sê: Oh yes!
Maar net saggies.
“Maar dan is daar ook mense wat hul lampe
na buite toe bring – ja, waarlik – en dié dring
dan hul lig aan ander mense op; tog is daar g`n sprankie
van lig in hul eie huis of kombuis nie!”
En Eerwaarde neem die lamp in sy hand
wat daar voor hom staan
en hou dit hier ver onderkant:
“So! Sien julle? So!”
En toe lág hulle hard
en knik vir mekaar
en is tog so bly
dat dié duister probleem
deur die beeld van die lamp
en uit Eerwaarde se mond
`n verklaring kon kry.
Oh, yes. That is true!
En toe loof Eerwaarde Green
die blomme wat ons in die sonlig kan sien
soos alle goeie en stille dinge
wat ons in die lig van die liefde volbring
en hoe hulle ander laat skitter en blink
en onsself boonop met hul lig kan deurdring.
Toe sing hy sy sonnegesang
en lig sy arms op en sê dank
vir die dubbele son wat elkeen verhelder
wat dit aanskou.
En die woorde vlieg uit sy mond
soos gloeiende kole. Eers praat hy vinnig,
dan val hy vas en soek rond
na die treffende woord.
En as hy dit het, gooi hy dit uit.
Dan vang hulle dit, of roep
dit terug na hom toe.
En hulle sê: Oh yes.
En: That`s right, Sir. That`s true!
Toe slaan hy sy Bybel toe.
En hy spreek vir almal `n kort gebed van dank,
omgewe deur die orrel se klank.
Daarna sing hul `n gesang oor die groot verlange
na Sion se goue toekomswoning.
Maar ten slotte sê Eerwaarde Green nog:
“Daar sit by julle aan my voete
twee blanke gaste. Kom, laat ons hulle groet.”
Eers hoor ek `n vroulike naam.
Ek draai om. Daar staan toe `n dame,
met `n goedige glimlag, weldadigheid in persoon.
Die son kom op, en in haar glans
lyk sy soos die suster van die Heilige Frans.
Toe word my naam genoem. Hoe verstom staar hulle nou nie
na dié mister uit Germany.
Dis ongelooflik: Kyk, julle, kyk net!
Hy`t darem `n lang pad kerk toe gehad!
Drieduisend myl alleen oor die see…
En hulle glimlag en knik in my rigting
met suiwer welwillendheid
en sê dan nog sag:
God bless you…
En ek skaam my
oor my blanke huid.
Gedig dateer uit 1967 en digter was 'n Nazi.
RUDOLF HAGELSTANGE. VERTALING IN AFRIKAANS
Rudolf Hagelstange (1912-1984). Vertaling van Duits in Afrikaans. Vert. deur Gunther Pakendorf
By die swart Baptiste
In Charlottesville,
in Virginia, het ek op `n dag
by die swart Baptiste
die vriendelikste Christene sedert jare ontmoet.
By die kerkdeur al staan een my en inwag,
en ek moet `n kaart vir hulle
invul: naam, adres, waar kom ek vandaan? –
en wat nog alles op sulke vorms staan.
Toe neem `n meisie in `n spierwit toga my
na `n sitplek, nie ver
van die (sê nou maar) verhoog nie,
soos `n boog in `n halfsirkel, met daarvóór `n trap;
en daaragter, hoër, soos op `n platform,
drie rye van die koor wat nou pas verskyn,
gevolg deur Reverend Green.
Eers sing die koor en dan die gemeente.
Dan groet die swart Mister Green sy vriende
en spreek `n eenvoudige gebed sonder boek,
net soos die woorde uit sy hart uitvloei.
En hulle luister tesame na die sagte woorde;
hy praat vir elke man en vrou. Hulle sing,
en toe begin die Godsman
met sy prediking.
Hy praat oor die liefde, die goddelike lig
wat deur ons menslike donkerte breek.
Hy praat nie soos `n regverdige sondaars betig nie.
Hy praat soos `n vader met sy kinders sou praat
Hy praat oor die lig van die son en dan
oor kunsmatige lig; hoe ons ma`s olie
in die lamp gegooi het, en hoe die mens eers
gas gevind het, toe elektrisiteit,
tot by neon-ligte – “Maar by my siel” –
roep hy toe uit – “wát die mens ook kan verrig, –
hulle moet nog `n báááie lang pad voltooi
voor hulle uitkom by `n lig
so helder soos die son, en so mooi!”
En hulle knik na mekaar.
En hulle glimlag breed op na hom:
Right, Sir! That`s true!
En toe praat Eerwaarde
oor die innerlike lig
wat tog net
op `n skrefie
uit ons oë skyn,
maar ruimtes, báie ruimtes op aarde
met een enkele straal kan verlig.
En hulle knik na hom
en glimlag salig.
En sê: Oh yes!
Maar net saggies.
“Maar dan is daar ook mense wat hul lampe
na buite toe bring – ja, waarlik – en dié dring
dan hul lig aan ander mense op; tog is daar g`n sprankie
van lig in hul eie huis of kombuis nie!”
En Eerwaarde neem die lamp in sy hand
wat daar voor hom staan
en hou dit hier ver onderkant:
“So! Sien julle? So!”
En toe lág hulle hard
en knik vir mekaar
en is tog so bly
dat dié duister probleem
deur die beeld van die lamp
en uit Eerwaarde se mond
`n verklaring kon kry.
Oh, yes. That is true!
En toe loof Eerwaarde Green
die blomme wat ons in die sonlig kan sien
soos alle goeie en stille dinge
wat ons in die lig van die liefde volbring
en hoe hulle ander laat skitter en blink
en onsself boonop met hul lig kan deurdring.
Toe sing hy sy sonnegesang
en lig sy arms op en sê dank
vir die dubbele son wat elkeen verhelder
wat dit aanskou.
En die woorde vlieg uit sy mond
soos gloeiende kole. Eers praat hy vinnig,
dan val hy vas en soek rond
na die treffende woord.
En as hy dit het, gooi hy dit uit.
Dan vang hulle dit, of roep
dit terug na hom toe.
En hulle sê: Oh yes.
En: That`s right, Sir. That`s true!
Toe slaan hy sy Bybel toe.
En hy spreek vir almal `n kort gebed van dank,
omgewe deur die orrel se klank.
Daarna sing hul `n gesang oor die groot verlange
na Sion se goue toekomswoning.
Maar ten slotte sê Eerwaarde Green nog:
“Daar sit by julle aan my voete
twee blanke gaste. Kom, laat ons hulle groet.”
Eers hoor ek `n vroulike naam.
Ek draai om. Daar staan toe `n dame,
met `n goedige glimlag, weldadigheid in persoon.
Die son kom op, en in haar glans
lyk sy soos die suster van die Heilige Frans.
Toe word my naam genoem. Hoe verstom staar hulle nou nie
na dié mister uit Germany.
Dis ongelooflik: Kyk, julle, kyk net!
Hy`t darem `n lang pad kerk toe gehad!
Drieduisend myl alleen oor die see…
En hulle glimlag en knik in my rigting
met suiwer welwillendheid
en sê dan nog sag:
God bless you…
En ek skaam my
oor my blanke huid.
